Sterke drank per sto

Wie denkt dat de Russen liters wodka bestellen in de bar heeft het verkeerd. Sterke drank wordt hier per sto(=100) gram geserveerd. Achter de bar wordt het echter weer afgemeten in ml. Begrijpe wie begrijpen kan. Overigens wordt niet alleen drank, maar praktisch alles hier afgewogen. Zo zal op bijna alle menukaarten aangeduid staan hoeveel gram van wat je op je bord krijgt. Bijvoorbeeld: 200/50/40/20 kan dan staan voor 200g vlees, 50g aardappelen, 40g sla en 20g saus. Zelfs bij een pita wordt afgewogen hoeveel vlees en groenten erop mogen. Ook in de supermarkt. Zo staan er grote bakken waaruit naar believen rijst, pasta en granen kunnen geschept worden. In tegenstelling tot bij ons, wordt de weegschaal niet door de klant, maar door een personeelslid bediend. De grootste verrassing was de diepvriesafdeling. IJs wordt hier niet alleen zoals bij ons in dozen, maar ook in de vorm van een worst en een boterpakje verpakt. De klassieke zakjes diepvriesgroenten die je bij ons ziet, zijn hier nauwelijks te vinden. Er wordt opnieuw gewerkt met bakken waaruit naar hartenlust geschept mag worden. Dat de nationale drank van de Russen wodka is, is ook duidelijk. Een hele rayon wordt er speciaal aan toegewijd. Flessen van alle groottes en vormen zijn te verkrijgen.

Zdravstvujte (hallo)

Na 5 weken Rusland spreek ik dit waarschijnlijk nog altijd verkeerd uit. Zeer uitgebreid is mijn Russische woordenschat niet. Ik ken ondertussen al goedemorgen, bedankt, alstublieft, tot ziens en nog een aantal andere basiswoorden, maar ze zijn niet echt talrijk.
Het spijtige is dat de meeste mensen hier geen andere talen spreken. Er zijn er nogal wat, zeker bij de jongere generatie, die toch al wat verstaan, maar ze zijn meestal te beschaamd om het zelf ook te spreken. Over Rusland en Ivanovo zelf valt ook wat te vertellen. Ivanovo wordt de textielhoofdstad van Rusland genoemd, ze is ook beter bekend als de bruidjesstad. Dit omdat ongeveer twee derde van de bevolking vrouwelijk is. De meeste van hen lopen erbij alsof het elke dag zondag is. Hoe sommigen erin slagen om met 10cm hoge stilettohakken door de sneeuw te ploeteren is mij een raadsel. Ikzelf heb mij een paar gewatteerde bottines aangeschaft omdat ik comfort boven looks verkies. De temperatuur heeft hier tot nu toe geschommeld tussen -26°C en -7°C. -26°C is koud! Bij deze temperatuur is chronische flatulentie eerder een zegen vanwege het verwarmende karakter ervan. Onlangs is het in België weer dikke-truien-dag geweest. Hier is dat elke dag zo. In de weverij is het zelfs elke dag dikke-vesten-dag. De dikke legervest op de foto is een cadeautje van de klant. Ik heb er wel warm mee, maar handig is het niet als je moet beginnen sleutelen aan de machine. Als het sneeuwt kan je ook zien hoe koud het ongeveer is. Tot -16°C krijg je sneeuwvlokken, hoe groter ze zijn, hoe warmer het is. Onder de -16°C krijg je fijne ijskristalletjes die naar beneden dwarrelen. Deze hebben een zilveren schijn en geven de indruk dat duizenden lichtjes naar beneden komen. Je moet ook het weerbericht niet volgen om te weten of het zal sneeuwen. Vlak voor het sneeuwt begint men hier de oude sneeuw van de banen weg te halen. Zo is er meer plaats voor de sneeuw die nog moet vallen. De meeste wegen liggen er opmerkelijk goed bij gezien de hoeveelheid sneeuwval. Al is het wegdek zelf niet altijd even vlak. Regelmatig zien we toch een ongeval, maar dit zal in de meeste gevallen waarschijnlijk te wijten zijn aan de ongeduldige rijstijl van sommigen hier.

Een lunch met brokken

Aangezien het bedrijf geen kantine heeft, moet alles zelf meegebracht worden. De door ons aangeschafte waterkoker is bij deze ons enig middel tot een warme maaltijd. Als gevolg eten we Chinese noedels. U kent ze wel, die pakjes met noedels, wat poeder en wat olie waar je enkel warm water moet bij doen. In Rusland komt alles met een twist, zo ook de noedels. Hier voegen ze er nog een soort brokken aan toe. Wanneer u de geur wilt ervaren die wij ’s middags ruiken, hoeft u slechts een pakje natte kattenbrokken open te doen. De geur verdwijnt gelukkig wanneer er water wordt aan toegevoegd, maar smakelijk is het niet.
Na het middagmaal is het terug werken in de weverij. Het is soms dweilen met de kraan open. De mensen zijn vriendelijk en doen wat we vragen, maar de chefs hebben het niet makkelijk met de nieuwe machines. Aangezien het zo koud is, krimpt alles aan de machine. Als gevolg zitten een aantal bouten zo vast dat we ze moeten kapot kloppen om ze open te krijgen. De kabels moeten voorzichtig behandeld worden, omdat de isolatie zou kunnen barsten bij het plooien. Na een lange werkdag mogen we terug het busje in naar het hotel. Weer anderhalf uur dooreengeschud worden in een busje waarvan 1mm ijs aan de binnenkant van de ruiten hangt.
Dat het hier koud is, is geweten. De temperatuur schommelt tussen de -7°C en de -26°C. Als gevolg hebben we wel mooie sneeuwlandschappen. Eens in het hotel zitten we al beter, maar er zijn nog altijd een hoop tegenvallers. Wanneer we de dag ervoor was hebben afgegeven, krijgen we die, veelal gekrompen, terug. Zo zijn mijn kousen en mijn trui al minimum 2 maten kleiner. De gemiddelde temperatuur in de kamer is zo’n 26°C. Bloedheet, zeker als je uit -15°C komt. Het eerste wat we na een werkdag doen is een lange warme douche nemen. De damp van de douche weekt het stof in de neus los zodat we eindelijk weer eens vrij kunnen ademen. Daarna gaan we ergens gaan eten, kwestie van de dag goed af te sluiten om de volgende dag aan te kunnen.

Een normale werkdag in Rusland

Ondertussen is het einde van week 3 in Rusland aangebroken. Een typische werkdag verloopt hier als volgt. Om 07u10 spreken we beneden in de bar af voor het ontbijt. Jawel, u leest het goed: In de bar. Het restaurant is namelijk pas vanaf 07u30, wat betekent dat er ook nog geen ontbijt is. Speciaal voor gasten die voor 07u30 het hotel verlaten, is er wel een continental breakfast op aanvraag voorzien. Elke dag krijgen wij dus dat continental breakfast. Dit bestaat uit 1 snede brood met 3 schellen salami, een blokje smeerkaas, een potje yoghurt, een koek en als toemaatje 2 spiegeleieren. Een waar festijn voor onze cholesterol. Om 07u20 worden we dan afgehaald met een busje dat ons eerst naar de hoofdzetel brengt en waar we tot 25 tal minuten op andere werknemers wachten in de vrieskou, om dan te vertrekken naar de fabriek . Vooraleer naar het werk te vertrekken is er één héél belangrijk iets dat moet gebeuren, namelijk het ochtendlijk toiletbezoek. Het bij ons gekende klassieke toiletpapier wordt
hier niet gebruikt. Hier gebruikt men krantenpapier, bladzijden uit boeken (bvb: de
handleiding van oude machines), stukken stof of als het moet een poot garen.
Na zo’n anderhalf uur bus komen we volledig dooreengeschud aan op de werkplaats. In de stapelplaats die we toebedeeld zijn als onze bureau, drinken we eerst en vooral een kop thee om op te warmen. Het is er binnen gemiddeld 8°C bij aankomst en ongeveer 11°C wanneer we terug huiswaarts gaan. Ik zet mij dan ook op verwarming wanneer er papierwerk gedaan moet worden. In de weverij zelf is het altijd minimum zo’n 2°C kouder. Om dit probleem op te lossen hadden de bazen beslist om de airco aan te zetten. Voor wie niet op de hoogte is, het volledige systeem is berekend op de warmte die door de machines afgegeven wordt en is niet bedoeld om de ganse ruimte op te warmen zonder draaiende machines. Zonder gaten of deuren toe te doen, werd de airco op volle toeren in werking gezet. Toch gedeeltelijk, de luchtbevochtiging werd uitgezet omdat die zou kunnen aanvriezen. Het gevolg was dat koude binnenlucht met veel koudere buitenlucht gemengd werd, ietsje verwarmd werd en zo naar binnen geblazen werd. Het gevolg was een 8°C koude, gortdroge wind die al het stof in de fabriek deed opwaaien. Resultaat: de hele fabriek heeft een weeklang keelpijn gehad. Wanneer de middag aangebroken is, is het tijd voor het middageten.

Op installatie in de textielhoofdstad van Rusland

Het werd een aangename verrassing. In de luchthaven werden we opgewacht door de Russische agent. Dit is de contactpersoon tussen de klanten in Rusland en Picanol. De man sprak zeer vlot Engels en bezorgde ons een vlotte aangename rit naar Ivanovo. Ik spreek over “we”, omdat ik tijdens deze installatie Patrick vergezel. Een ervaren Picanolmonteur die mij de kneepjes van het vak moet bijbrengen. Aangekomen in Ivanovo kregen we lekker eten en een kamer in een goed hotel. De dag erna brachten we een kort bezoek aan een andere klant waar Patrick nog materiaal had staan. Na een zeer vriendelijke ontvangst, een rondleiding in het bedrijf en een goede babbel keek ik uit naar een verder verblijf in Rusland. ’s Middags bezochten we een andere klant waar we de komende 2 maanden zouden werken. Onze hoogtechnologische nieuwe machines made in Ieper stonden er naast hun 60 jaar oude sovjetbroeders, al kon je van echte concurrentie niet spreken. Het bedrijfje ligt op een aantal uur rijden van Ivanovo, in een dorpje waar Google maps nog nooit van gehoord heeft. Voor de tweede maal in twee weken tijd was ik dus off-grid. De volgende dag werden we afgehaald door het fabrieksbusje om samen met andere werknemers naar het werk gevoerd te worden. De mensen bleken vriendelijk en behulpzaam, iedereen wou zo snel mogelijk de nieuwe machines zien draaien. Zo begonnen mijn werkzaamheden in Rusland. De week erna werden we uitgenodigd om bij de andere werknemers te eten vanwege een verjaardag. Er stonden een hele hoop borden met pasta, verschillende aardappelbereidingen, stukken worst en salami en visgerechten op tafel. Iedereen kreeg een vork of een lepel en moest zich maar rechtstreeks uit de pot bedienen. De gevreesde gevolgen voor mijn ingewanden bleven uit. Zo wordt nog maar eens bewezen dat een mens zich behoorlijk snel aan een situatie kan aanpassen. Op de foto zie je Patrick (links) en Jack. De laatste is een Italiaan die de airconditioning en het stofafzuigsysteem in werking kwam zetten. Hij is sinds woendag vertrokken naar zijn volgende opdracht.

Off-grid

De voorbije 3 weken ben ik slechts 4 dagen in België geweest. De rest van de tijd heb ik in het buitenland doorgebracht. Telkens in kleinere plaatsen. Mijn eerste 3 dagen buitenland waren in Frankrijk. Daar bracht ik een bezoek aan dochterfirma Burcklé van de Picanol Group om kennis te maken met het productieproces. De bedoeling is dat ik later dit jaar voor enkele maanden daarheen ga om een aantal zaken daar te optimaliseren. De firma is gevestigd in een klein dorpje in de Vogezen waar het gsm-netwerk zijn intrede nog moet doen. Gelukkig zat ik er niet alleen, een tweetal andere Picanolmedewerkers hielden mij gezelschap. Ik werd er goed ontvangen, kreeg tekst en uitleg over het bedrijf en heb mij ondertussen een beeld gevormd van wat mij binnen een aantal maanden te wachten staat. Vol goede moed keerde ik terug naar België om 3 dagen later te vertrekken naar Rusland. Ik was door de monteurs al goed ingelicht over wat mij te wachten stond. Lees adviezen die in eerste instantie betrekking hadden op mogelijke fysieke (on)gemakken, verkeer, hotels, eten enz. Met ietwat gekleurde verwachtingen vertrok ik voor de 2 maand durende trip.