ITMA

Ondertussen heb ik de kaap van 1 jaar in dienst van Picanol gerond.

Al van in het begin werd gesproken over ITMA. Een grote internationale beurs voor textielmachines die wat mij betrof nog ver van mijn bed was. Geleidelijk aan kwam het belang van ITMA naar boven. Er waren pre-ITMA meetings, ITMA-sales meetings, er werden prototypes van de nieuwe luchtmachine gemaakt, nieuwe opties ontwikkeld,…

Om ook de buitenwereld van de nieuwigheden en de intenties van Picanol op de hoogte te stellen, werd een grote marketingcampagne op poten gezet. Kortom, wie ook maar iets met Picanol te maken heeft en geen weet heeft van ITMA, die moet de laatste maanden in isolement geleefd hebben.

ITMA begon op 22 september, uitgerekend op de 75^ste verjaardag van Picanol. Gezien ik pas de 24^ste september terug in België was, mocht ik de laatste 2 dagen ITMA bezoeken. Zo kwam het dat ik 4 dagen na mijn terugvlucht vanuit China terug op het vliegtuig zat. Dit keer richting Barcelona. Daar moest ik, net als een aantal collega’s, de nieuwigheden/evoluties van de concurrenten zo grondig mogelijk bestuderen. Een week later was er immers een post-ITMA meeting waarop alle verzamelde informatie samengelegd en besproken werd.

Jammergenoeg was er niet echt tijd om Barcelona te bezoeken. Een wandeling door de stad van de vele voetballegendes had misschien wat inspiratie kunnen brengen voor de match van Picanol tegen McBride die vorige vrijdag gespeeld werd. Helaas hebben we ondanks kranig verweer deze wedstrijd met 3-4 verloren.

Over reizen en wonen

China heeft de laatste jaren veel geïnvesteerd in transport. Zo zijn er hogesnelheidstreinen/stations gebouwd en zijn er vele luchthavens vernieuwd. Sinds mijn aankomst heb ik er 3 vluchten en 1 treinrit en verscheidene autoritten opzitten. Wat de autoritten betreft zijn die een stuk minder chaotisch dan in India. Chinezen houden zich aan de rijvakken en de meesten zijn ook geen fervente toeteraars zoals de Indiërs. Wat opvalt, is het grote aantal Europese, Japanse en Amerikaanse luxewagens. Waar ik in India slechts 1 Audi en 1 Mercedes gezien heb, zie je ze hier overal. Er zijn heel veel Chinese automerken, maar indien men het geld heeft verkiezen de meesten toch de internationale wagens.
Wat de architectuur van China betreft, zijn er een hoop mooie grote gebouwen. In bijna alle gevallen zijn dat overheidsgebouwen, hotels, kantoorgebouwen, banken of restaurants. De meeste appartementsgebouwen zijn in groep gebouwd. Dat betekent dat hetzelfde gebouw, eventueel lichtelijk aangepast in hoogte of per 2 of 3 aan elkaar geplakt, verscheidene keren gebouwd wordt op een lapje grond. Bij het opstijgen of landen krijg je een goed zicht op die clusters.
Een stukje architectuur van een ander niveau is the great firewall. Al is deze wel onzichtbaar, hij doet ongeveer hetzelfde werk als zijn fysieke voorganger. Hij houdt onder andere facebook, youtube en deze blog uit China.
Op de foto zie je het HS-treinstation van Tianjin

Klantenonderzoek in China

Klantenonderzoek doen in China is niet vanzelfsprekend. Vooreerst wegens de taal. Ik ken geen Chinees en bij de meeste klanten kennen ze geen Engels. Dit betekend dat je altijd nood hebt aan een tolk. In dit geval een Chinese Picanol monteur. Het Engels van de monteurs die met mij mee gaan is best redelijk te noemen, maar er gaat toch vaak iets verloren in de vertaling. Zo krijg ik regelmatig een antwoord op een vraag die ik helemaal niet gesteld heb. Bovendien moet je vertrouwen op de tolk om het nuttige van het nutteloze te filteren. Vaak blijven de tolk en de klant minutenlang onder elkaar praten vooraleer er een degelijk antwoord op de vraag gegeven wordt. Meestal blijkt dat antwoord dan bijzonder kort te zijn. In het begin ga je ervan uit dat je zo veel informatie mist, maar dat blijkt hier een normaal gebruik te zijn. Een zo mogelijk nog grotere hinderpaal is de Chinese cultuur. Het ligt namelijk niet echt in de aard van de Chinezen om kritiek te geven. Vaak krijg ik het antwoord: “alles goed” of “geen opmerkingen”. Velen beschouwen de machine dan ook als een gegeven en stellen die dus ook niet in vraag.

Chinglish

Ondertussen ben ik enkele weken in China. In tegenstelling tot mijn bezoek aan India ben ik hier constant begeleid. Dat is nodig omdat het merendeel van de Chinezen geen of bitter weinig Engels kent. Simpele zaken zoals eten bestellen of uitchecken in het hotel wordt dan algauw een heuse belevenis. In de hotels waar ik verblijf heb je meestal wel een Engelse vertaling van de menukaart, maar vaak zijn die in Chinglish. Een mengeling van Chinees en Engels die in het beste geval grappig, maar soms verschrikkelijk onduidelijk is. Zo kan er perfect “green and red vegetable with meat” op het menu staan. Gelukkig ben ik dus steeds begeleid door een Chinese monteur die goed weet wat de meeste westerlingen graag eten. Ik heb dan ook nog niet te klagen gehad over het eten. Ik heb steeds lekker gegeten. In China bestel je eten voor iedereen aan tafel. Alle schotels worden op de tafel geplaatst en je eet van wat jou lekker lijkt. Bijgevolg komt er vaak te veel op tafel. Op zich niet zo’n probleem, maar het is ondertussen al een paar keer gebeurd dat wanneer ik genoeg heb en stop met eten, men denkt dat ik het gewoon opgeef van met mijn stokjes te werken. Als oplossing worden dan stukjes op mijn bord gelegd zodat het voor mij makkelijker is. Noem het gerust een soort van voederen. Vaak heb ik aan het einde van de maaltijd dan ook te veel gegeten.

您好 Nín hǎo (hallo)

Na 4 weken in Ieper gewerkt te hebben, mag ik vanaf morgen opnieuw de wijde wereld in.

Dit keer ga ik voor een kleine 3 weken naar China. Opnieuw staat een rondreis met een bezoek aan een drietal klanten gepland. De eerste 2 dagen van de trip zijn voorbehouden voor de reis naar de eerste klant in Tianjin. Ik vlieg van Brussel over Moskou naar Shanghai. Daar moet ik van luchthaven wisselen om door te vliegen naar Tianjin. Alles samen een kleine 24u reizen met bijkomend 6u tijdsverschil.

Als de tijd het toelaat, zal ik ook een bezoekje brengen aan de Chinese afdeling van Picanol in Suzhou. Daar wacht mij een terugzien met collega en ex-Yepper Kris, die vandaag vertrokken is om voor onbepaalde tijd in China te gaan werken.

Back to work

Ondertussen zit mijn bezoek aan India erop en heb ik ook kunnen genieten van wat vakantie. Bij Picanol geldt een collectief verlof, wat erop neerkomt dat praktisch het volledige bedrijf voor 3 weken gesloten wordt. Na 3 weken India was een beetje rust zeker welgekomen. Vooral het verkeer is er zeer hectisch en luidruchtig. Voor Indiërs is het belangrijker om een wagen met een goede claxon te hebben dan een met goede remmen. Er wordt constant getoeterd om aan te geven waar men zich bevindt. Hoe je rijdt is minder van belang, zolang je de andere bestuurders maar luid toeterend op de hoogte houdt van je intenties. De vrachtwagens –en vaak ook andere voertuigen- zijn rijkelijk versierd met alles wat daar maar voor kan dienen. Niet zelden een gebroken gevarendriehoek of verloren wieldop. Vaak worden ze ook zwaar overladen en niet gebruikt voor de toepassing waarvoor ze ontworpen zijn. Zo kan een vrachtwagen met container perfect dienen om 20 mensen te vervoeren. Nu de klantenbezoeken afgerond zijn, volgt het papierwerk en de analyse van de resultaten. Die moet dienen om het volgende klantenbezoek, dat over een paar weken gepland staat, nog vlotter en doelgerichter te laten verlopen.

Eten in India

Mijn grootste vrees voor mijn vertrek was het eten. Ik wist dat het eten hier pikant zou zijn, maar hoe pikant en wat de gevolgen voor mijn darmen zouden zijn was nog niet bekend.

Het Indische eten is inderdaad zeer pikant. Vaak moet ik mijn eten doorspoelen met veel water. Al is cola een effectiever middel. De truck is om alles te eten wat op tafel komt. Er zijn weliswaar dingen die er minder smakelijk uitzien, maar ook Indiërs hebben een limiet wat pikantheid betreft. Er komt dus altijd wel iets op tafel dat als neutraliserende factor werkt.

Er wordt ook steeds met de handen gegeten. Meer bepaald de rechterhand. De linkerhand wordt als onrein aanzien en wordt dus niet gebruikt voor het eten.

In mijn ogen zijn de porties gigantisch, en ik heb dus meestal ook over.

Op gezondheidsgebied heb ik nog nergens last van gehad. Normaalgezien eet ik steeds in het hotel. Dat wordt beschouwd als veilig voor buitenlanders. Vorige week kreeg ik de lunch bij de klant. Dat kon het risico misschien verhogen, maar het tegendeel bleek waar. Indiërs eten blijkbaar een stuk minder pikant thuis dan op restaurant en ook bij de klant werd dus een stuk minder pikant gekookt dan in het hotel. Ik kreeg elke dag een lekkere lunch, en ’s avonds at ik dan “continental” in het hotel. Ik heb er een gewoonte van gemaakt 1 maal Indisch en 1 maal Europees te eten per dag.

Op de foto zie je wat men hier Thali noemt. Het is een rijstschotel met allerlei sauzen en “curry’s” om erdoor te mengen. Er wordt ook een tomatensoep en een kopschotel bij geserveerd.

India!

Ondertussen ben ik ongeveer halverwege in mijn India reis. Ik kwam vorige week maandagavond om 21u40 plaatselijke tijd aan op de luchthaven van Delhi. Ongeveer 2 uur later zat ik in mijn hotelkamer. De eerste in een hele reeks van hotelkamers die nog zouden volgen. In wat op zich een zeer proper en deftig hotel was kreeg ik een kamer met een bizar uitzicht. Op een meter van mijn raam stond een betonnen muur met daaraan een vrij grote ventilatieschacht. Veel deed het er niet toe, de kamer was in orde en de volgende dag werd ik al afgehaald om naar de eerste klant te gaan. Die klant had voor mij een kamer geboekt in een hotel in opbouw. Op zich niets mis mee, de kamer was in orde. Al was er wel een vreemde attractie in gebouwd. Zo scheidde een grote glazen wand de kamer van de badkamer. Waarom een mens vanuit zijn bed zijn toilet zou moeten zien is voor mij nog steeds een raadsel. Ook nu was het uitzicht niet spectaculair, ik kreeg een soort van sloppenwijk te zien. Na een avond lang bouwgeweld te moeten aanhoren en op geen enkel moment een andere gast in het hotel aan te treffen, werd besloten dat ik van hotel zou veranderen. Toen ik wou uitchecken, kwam de manager echter tussenbeide. Hij zou dit als een persoonlijk falen beschouwen en was bereid heel wat toegevingen te doen om mij in zijn hotel te houden. Zo wees hij mij erop dat ze een ontspanningsruimte hadden met onder andere een pool- en snookertafel (hij zou indien nodig ook in een tegenstander voorzien) en dat er ook een driving range was. Ik kreeg dus ook prompt golflessen aangeboden. Dit alles op kosten van het huis. Bijkomend werd beloofd om ’s avonds geen luidruchtige bouwactiviteiten meer uit te voeren. Uiteindelijk nam ik de beslissing om toch in het hotel te blijven, iets wat achteraf een goeie zet bleek. Op zondag had ik mijn vrije dag en besloot ik de Taj Mahal te gaan bezichtigen. Volgens mij een “must see” wanneer men in India is. Het betekende wel een halve dag in de wagen zitten, want het is toch zo’n 4 uur rijden (enkele reis) vanuit Delhi. Dat had ik er graag voor over want de imposante indruk die het gebouw geeft, is niet op foto te vatten. De dag erna was het opnieuw vroeg opstaan om de trein te nemen naar de 2de klant. Mijn angst voor een overvolle trein met mensen op het dak en de zijkant bleek ongegrond. Ook in India bestaat zoiets als eerste klasse. Hier noemt men het Executive Class en het betekend dat je een zee van beenruimte hebt en nog eens ontbijt krijgt ook. Een zeer comfortabele manier van reizen in een land waarin je transport nog het best kan omschrijven als : “het vervoer van iets naar ergens op eender welke wijze”.

India, here I come

Na 3 maanden voorbereiding is het eindelijk zover. Na mijn verblijf in Rusland vertrek ik volgende week naar India voor mijn tweede “zending naar klant”. Dit is de term waarmee klantenbezoeken in mijn uurrooster worden ingeschreven. Het klinkt misschien een beetje alsof ik daar mensen moet bekeren tot ware Picanol-adepten, maar dat is het niet. Ik zal gedurende 3 weken een drietal klanten, verspreid over het hele land, bezoeken om te zien op welke wijze zij met onze machines omgaan. In tegenstelling tot de montage in Rusland, reis ik dit keer alleen. Al zal ik in India wel begeleid worden door lokale Picanol medewerkers. De voorafgaande proefsessies zijn dus ook voorbij. Vorige week was ik 2 dagen in Normandië om het voorlopig laatste Europese klantenbezoek af te werken
Het onderzoeksprotocol is aan de bevindingen aangepast om op een zo efficiënt en volledige mogelijke wijze gegevens te verzamelen in India. Om nog wat Belgische reserves in te slaan, staan er 2 lunches met collega’s gepland deze week. De eerste was woensdag, met de wat jongere groep, vrijdag is het terug de traditionele frietjeslunch
Donderdag staat een afscheidsfeestje op de agenda. Ook volgende week staat zo’n feestje gepland, maar daar kan ik dus helaas niet bij zijn. Neen, hier wordt niet de Picanolversie van “The great escape” uitgevoerd, de laatste 3 weken zijn 2 nieuwe mensen aan de slag gegaan binnen R&D en voor diegene met interesse staan er nog meer op www.picanolgroup.com/PICGROUPSITE/NL/WORK/VACATURES

Op klantenbezoek

Binnen een aantal weken is het de bedoeling dat ik klantenonderzoek uitvoer in enkele Aziatische landen. Al enkele weken zijn we met de voorbereidingen bezig en nu zijn we aan trialruns toe. Zo ben ik de voorbije dagen op bezoek geweest bij een klant in de buurt om te zien of de vooropgestelde doelen haalbaar zijn. Volgende week staat nog een bezoek bij een andere klant op de agenda zodoende in verschillende weverijen de gekozen methode van onderzoek te testen. De voorlopige resultaten zijn bemoedigend, de aanloop naar een nieuw buitenlands avontuur is ingezet. Op de foto zie je een aantal weefmachines met Jacquard-aandrijving, zoals die bij de klant opgesteld staan.

Hoewel ik uitkijk naar mijn vertrek, ben ik nog altijd graag aan het werk in de thuisbasis. Vorige week werd ik uitgenodigd om mee te gaan lunchen met een groepje jongelingen uit de R&D collectie. Laat het mij de min-dertigers van de afdeling noemen. Echt talrijk zijn we niet, maar dat is dan weer ideaal om sfeer te scheppen aan tafel. Wat mij betreft is het voor herhaling vatbaar. Vandaag is het terug de “einde van de maand”-frietjeslunch voor alle collega’s van de R&D afdeling waar ik ook met veel plezier zal aanwezig zijn. Deze traditie wordt doorgezet, zelfs al wordt het ons dit keer moeilijk gemaakt door “De Ronde van België”. De rechtstreekse weg naar het restaurant is afgezet, dus het is zoeken naar een geschikt alternatief zonder verkeershinder.

Picanol vs PsiControl

Moest Picanol nog steeds Picañol zijn, dan hadden we dit wellicht “El Clásico” genoemd. Niet dat we ons op hetzelfde niveau wanen, maar de jaarlijkse voetbalmatch tussen deze 2 groten van de Picanol Group kan toch op aardig wat belangstelling rekenen. Op vrijdag 29 april werd de aftrap van de 7de editie gegeven. Dit jaar kregen we de eer om te spelen op het veld van 4de klasser KVK Ieper. De staat van het veld werd unaniem als excellent omschreven en was dus niet van invloed op de eindstand. Wat dan wel de reden was voor de 6-2 pandoering die Psicontrol te verwerken kreeg, is iets wat aan de mensen van Psicontrol zelf zal moeten gevraagd worden. Aan mijn persoonlijke inbreng zal het wellicht niet gelegen hebben, ik beperkte mij tot enkele bescheiden verdedigende acties. De eerste helft ging alles nochtans gelijk op. Slechts in de laatste 5 minuten wist één van mijn teamgenoten de score te openen. 1-0 bij de rust. Niets wees erop dat na de rust een doelpuntenfestival zou gehouden worden. Het aantal wissels was onbeperkt en daar maakte onze coach dankbaar gebruik van. Met een hoop tactische wissels wist hij het spel in ons voordeel om te buigen. In de 2de helft werd maar liefst 6 keer gescoord door de Picanolploeg. Jammer genoeg verdween 1 bal in het verkeerde doel. Psicontrol scoorde tussendoor 1 keer wat de bekende 6-2 eindcijfers opleverde. Van de rivaliteit op het veld was na de match bijna niets meer te merken. In de 3de helft werd er verbroederd en werd de winst gevierd en het verlies doorgespoeld.

Voor zover de activiteiten naast de werkvloer. Op de werkvloer werd vorige week door collega Jef het decor aangepast. Hij vierde zijn 48ste verjaardag door evenveel bloemen over de volledige R&D-afdeling te verspreiden. Na een lang weekend kon op die manier de nieuwe werkweek fleurig ingezet worden

AAMP 26

Als er iets is waar er bij Picanol een wildgroei van is, dan zijn het wel de afkortingen. Afdelingen, opties, functies en personen, praktisch alles wordt aangeduid met een afkorting. Op dit moment ben ik bezig met de verschillende functies op onze machines en bijgevolg zit ik tot over mijn oren in de PSO, PKE, PRA, ELCA, ARVD, ELU, ETU, TUCO … De lijst is eindeloos. (gokken naar de betekenis ervan mag bij de reacties). Verder zijn er BU’s, rijden er AGV’s rond en bestaat de machine uit BG’s waarvoor sommige stukken geproduceerd zijn in BUMAC. Gelukkig bestaat er een “acroniemen/afkortingen” woordenboek (wel voluit geschreven). Een zeer handig instrument dat jammer genoeg niet volledig up to date is.
Personen worden aangeduid met de eerste letter van hun voornaam, de eerste letter van hun familienaam en de eerste 2 medeklinkers van de familienaam. Bij mij wordt dat dan AAMP. Zeer handig bij het versturen van mails, het maakt dat je niet steeds de volledige naam moet typen. Ondertussen heb ik hier ook mijn verjaardag gevierd. De traditie bij R&D bepaald dat diegene die iets te vieren heeft een traktatie bij de koffieautomaat plaatst. Die traktatie wordt dan vergezeld met een briefje met wat uitleg. In het geval van een verjaardag wordt dat je persoonlijke afkorting vergezeld met je leeftijd. In mijn geval AAMP 26. Een afkorting waarvoor niemand een woordenboek nodig heeft.

R&D

Ondertussen ben ik al 6 maanden aan het werk bij Picanol. Waar ik de voorbije maanden Sales&Services als mijn uitvalsbasis had, ben ik nu bij R&D geplaatst. In het bedrijf ook wel “het studiebureau” of “de ingenieurs” genoemd.

Mijn taak hier bestaat eruit om bestaande aspecten van de machine te verbeteren. Op dit moment ben ik bezig met het visualiseren van een aantal processen. Dit betekent dat ik nu grafieken van alle mogelijke vormen en formaten in elkaar aan het steken ben.
Ik moet zeggen dat het aangenaam werken is op mijn nieuwe bureau. Op dag 4 werd ik al uitgenodigd voor een vast ritueel. De laatste vrijdag van de maand gaan zij die willen een dagschotel gaan eten in een restaurantje op een boogscheut van het bedrijf. Een ideale manier op de groepsgeest te bevorderen en de honger te stillen. Vol-au-vent met frietjes, iets wat perfect paste in mijn plan om terug wat meer Belgisch te eten.
De voorbije dagen heb ik er ook nog een extra opleiding naar human-centered-design op zitten. Mijn huidige werk in proces visualisering is de eerste stap van een lange reeks die naar een beter product moet leiden.

Back to school

Op maandag begon mijn eerste werkdag in België na mijn terugkeer. Een bezoek aan mijn bureau in Ieper stond echter nog niet op de planning. Ik werd gevraagd om mee te gaan naar de industriedag in de KHBO te Oostende. De school waar ik de voorbije 4 jaar van mijn leven doorgebracht heb. De bedoeling was heel simpel: studenten rekruteren. Samen met de PR-verantwoordelijke Frederic bemande ik een kleine maar vrij succesvolle stand. Een geschatte 40 à 50 studenten bleken interesse in ons jobaanbod te hebben. Mijn taak was vooral het bekendmaken en promoten van het YEP (Young Engineers Program) waar ik nu zelf deel van uitmaak. Iets wat redelijk goeie respons opleverde. Een aantal studenten komen vandaag zelfs al op bedrijfsbezoek.

Weetjes ivm Rusland

De afstand Moskou – Ivanovo is ongeveer de afstand Oostende – Arlon.
De Russen zijn grote fan van sterk gesuikerd snoepgoed. De meeste van hun snoepen zijn dan ook te zoet voor mijn smaak.
Dat je wodka niet ruikt is een mythe. Dronken mensen stinken naar de drank, ongeacht wat ze gedronken hebben.
De meeste Russen hebben geen geduld. Ze steken voorbij langs rechts en nemen je plaats in een wachtrij in van zodra je meer dan 30cm tussen jou en je voorganger laat.
De Russische woordenschat is vrij uitgebreid. Zo is er een apart werkwoord voor “een geschenk geven”. Niet te verwarren met het ordinaire “geven”. Aangezien het Frans lange tijd een officiële taal geweest is in Rusland zijn er heel wat franse woorden in hun taal gekropen. Zo is “boetilka” het Russische woord voor fles.
De Russen hebben ook een eigen versie van de Belgische monsterhit “Alors on dance” getiteld “Aleona dust”. De vertaling hiervan is niet direct geschikt voor een openbare blog, maar ik wil ze jullie toch niet onthouden. Vrij en proper vertaald betekent het iets als “Aleona heeft altijd zin”.
Minst aantrekkelijk waren voor mij toch wel de openbare toiletten. Waar in België hygiëne een reden kan zijn om openbare toiletten te vermijden, is er in Rusland nog een extra reden. Namelijk het gebrek aan een slot op de deur. Al is dit strikt gezien overbodig, omdat de deurtjes zo laag zijn, dat je het hoofd kan zien van de persoon die het toilet aan het gebruiken is.
De Russen hebben heel wat tradities rond drinken. Zo moet voor elk glas een toost uitgebracht worden. De belangrijkste zijn gezondheid, liefde, vrouwen, eten, vrede, de gastheer/gastvrouw en natuurlijk Rusland zelf. In gezelschap moet een begonnen fles uitgedronken worden. Vandaar dat sterke drank hier ook veelvuldig in flesjes van een halve liter voorkomt. Bijkomend mag per fles slechts 1 persoon schenken. Wie begint te schenken, blijft dus schenken tot de fles leeg is. Verder mag je nooit een vol glas neerzetten. Glazen worden op de tafel gevulde en volle glazen worden dus al schuivend over de tafel verdeeld. Ze worden opgeheven voor de toost en pas terug neergezet wanneer er minimaal 1 slok uit verdwenen is.
Russen zijn over het algemeen vrij bijgelovig. Wanneer je al fluitend iemand aankijkt betekend dit voor hen dat die persoon een periode van armoede tegemoet gaat. Zelfs als je niemand aankijkt is fluiten af te raden. Ik heb mezelf menige malen betrapt op al fluitend door de weverij lopen. Gelukkig was er meestal niemand in de buurt.
Kleine tip voor de rokers onder ons. De sigaretten zijn duurder in de Dutyfree dan in het land zelf.

Pajèklé damoĭ! (we zijn naar huis!)

Het einde van mijn verblijf in Rusland is aangebroken. Deze avond is mijn voorlopig laatste avond in Rusland. Het is vandaag ook St Patricks day en aangezien het morgen de verjaardag is van Patrick, of Mr. Patrick zoals hij hier gekend is, staat er een klein feestje gepland. Een groot deel van de mensen die ik hier heb leren kennen zullen aanwezig zijn om mij uit te zwaaien. Ook bij de klant hebben ze vandaag een afscheidsmaal bereid. Ik ben de voorbije maanden aangenaam verrast geweest van de werknemers hier. De meerderheid is zeer vriendelijk, behulpzaam en goedlachs. Ik versta 90% van de tijd niet wat ze zeggen, maar de belangrijkste zaken krijgen we wel aan elkaar uitgelegd.
Vorige weekend zijn we naar Suzdal geweest. Een soort van traditioneel stadje waar een hoop museums zijn over de Russische geschiedenis en cultuur. 1 ervan is het museum voor houtarchitectuur. Daar zijn een hoop houten gebouwen te zien, die zonder ook maar 1 nagel in elkaar gestoken zijn.
Aangezien het werk niet volledig af is, zal Patrick hier nog een weekje blijven. Ik keer dus morgen op mijn eentje terug naar België.
Het was een boeiende, leerrijke ervaring waarvan vooral de laatste weken snel voorbij zijn gegaan. Wat niet wil zeggen dat ik het erg vind om naar huis te gaan. Integendeel, het is mooi geweest maar het is tijd om terug te keren. Ik heb wat tijd in te halen met familie en vrienden, maar vooral met mijn vriendin.
Ondertussen is het weer hier wel al wat verbeterd. De temperatuur schommelt nu tussen -7°C en 5°C. Zeker de helft van de sneeuw is op enkele dagen tijd verdwenen. Ik kreeg dan ook al meerdere malen de opmerking dat ik vertrek wanneer het mooi weer eraan komt.
Tot zover mijn belevenissen in Rusland. De mooiste herinneringen zijn echter diegene die je niet op foto of in woorden kan vastleggen. Voor diegenen die de schoonheid van het monteursbestaan willen meemaken, zit er niets anders op dan het zelf te doen. Al moet je er natuurlijk de nadelen bijnemen.

Over Moskou en vrouwen

Op 8 maart wordt de internationale vrouwendag gevierd. Zo ook in Rusland. Hier is het zelfs een nationale feestdag. Bijkomend was zondag ook een feestdag. Namelijk Maslenitsa of het begin van de lente. Er zijn allerhande festiviteiten en er wordt een pop verbrand om de winter en de zorgen van het voorbije jaar te verbranden. Ze maken er dan ook een lang weekend van. De meesten hier hebben de zaterdag gewerkt zodat de maandag een vrije dag kon genomen worden. Ik heb ervan geprofiteerd om een trip naar Moskou te maken. Een mooie stad met ongeveer 30 miljoen inwoners. Onze agent bracht er mij naar toe en ik keerde terug met de bus. Een netjes omgebouwde camionnette dient als vervoersmiddel voor 18 personen. De rit duurt zo’n 4u. Mijn bezoek was vrij kort, waardoor ik enkel de oppervlakte van Moskou gezien heb. Het kremlin, het rode plein, de Pokrovkathedraal, de 7 zusters… Moskou telt heel wat mooie gebouwen. Maar evenzeer vinden ze het doodnormaal dat er een skischans bijna midden in de stad staat. Nog iets dat opvalt is het aantal winkelcentra ze er hebben. Ik ben er zeker 4 tegengekomen. Stuk voor stuk gigantische gebouwen waar hoofdzakelijk kleding verkocht wordt. Overal in de stad waren mensen bloemen aan het verkopen als geschenken voor vrouwendag. Een feestdag die hier enthousiast gevierd wordt, zeker door de hoofdzakelijk vrouwelijke bevolking van Ivanovo.

Vrouwe ken uw plaats

Neen, dit is niet mijn persoonlijke mening, maar wel degelijk hoe het beeld op de foto hier in de volksmond genoemd wordt. De vertaler (Alexander) die de klant inhuurt is zo vriendelijk om mij af en toe mee te nemen in de stad. Zo ook op woensdag 23 februari. Mannendag! Of toch officieus, officieel is het “de dag van de beschermers van het vaderland”. Het is een nationale feestdag waarop vrouwen geschenken geven aan mannen. Aangezien het een mooie dag was, leek het mij het ideale moment om de stad wat te bezoeken. Alexander nam mij mee op een goeie wandeltocht, met als eerste stop “vrouwe ken uw plaats”. Zo genoemd vanwege de wijzende soldaat op hoge sokkel en de werkende weverinnen eronder. Om één of andere reden is dit ook de plaats waar alle pasgetrouwde koppels hun foto laten nemen. Met uitzondering van een paar kerken en wat pleinen valt er in het centrum niet zo heel veel te zien. Buiten het centrum zijn er nog meer kerken en ook wat musea, maar die zijn dan weer met de taxi te bezoeken. Aangezien de parken nog onder een dik pak sneeuw liggen, valt daar niet veel van te zien.

Sterke drank per sto

Wie denkt dat de Russen liters wodka bestellen in de bar heeft het verkeerd. Sterke drank wordt hier per sto(=100) gram geserveerd. Achter de bar wordt het echter weer afgemeten in ml. Begrijpe wie begrijpen kan. Overigens wordt niet alleen drank, maar praktisch alles hier afgewogen. Zo zal op bijna alle menukaarten aangeduid staan hoeveel gram van wat je op je bord krijgt. Bijvoorbeeld: 200/50/40/20 kan dan staan voor 200g vlees, 50g aardappelen, 40g sla en 20g saus. Zelfs bij een pita wordt afgewogen hoeveel vlees en groenten erop mogen. Ook in de supermarkt. Zo staan er grote bakken waaruit naar believen rijst, pasta en granen kunnen geschept worden. In tegenstelling tot bij ons, wordt de weegschaal niet door de klant, maar door een personeelslid bediend. De grootste verrassing was de diepvriesafdeling. IJs wordt hier niet alleen zoals bij ons in dozen, maar ook in de vorm van een worst en een boterpakje verpakt. De klassieke zakjes diepvriesgroenten die je bij ons ziet, zijn hier nauwelijks te vinden. Er wordt opnieuw gewerkt met bakken waaruit naar hartenlust geschept mag worden. Dat de nationale drank van de Russen wodka is, is ook duidelijk. Een hele rayon wordt er speciaal aan toegewijd. Flessen van alle groottes en vormen zijn te verkrijgen.

Zdravstvujte (hallo)

Na 5 weken Rusland spreek ik dit waarschijnlijk nog altijd verkeerd uit. Zeer uitgebreid is mijn Russische woordenschat niet. Ik ken ondertussen al goedemorgen, bedankt, alstublieft, tot ziens en nog een aantal andere basiswoorden, maar ze zijn niet echt talrijk.
Het spijtige is dat de meeste mensen hier geen andere talen spreken. Er zijn er nogal wat, zeker bij de jongere generatie, die toch al wat verstaan, maar ze zijn meestal te beschaamd om het zelf ook te spreken. Over Rusland en Ivanovo zelf valt ook wat te vertellen. Ivanovo wordt de textielhoofdstad van Rusland genoemd, ze is ook beter bekend als de bruidjesstad. Dit omdat ongeveer twee derde van de bevolking vrouwelijk is. De meeste van hen lopen erbij alsof het elke dag zondag is. Hoe sommigen erin slagen om met 10cm hoge stilettohakken door de sneeuw te ploeteren is mij een raadsel. Ikzelf heb mij een paar gewatteerde bottines aangeschaft omdat ik comfort boven looks verkies. De temperatuur heeft hier tot nu toe geschommeld tussen -26°C en -7°C. -26°C is koud! Bij deze temperatuur is chronische flatulentie eerder een zegen vanwege het verwarmende karakter ervan. Onlangs is het in België weer dikke-truien-dag geweest. Hier is dat elke dag zo. In de weverij is het zelfs elke dag dikke-vesten-dag. De dikke legervest op de foto is een cadeautje van de klant. Ik heb er wel warm mee, maar handig is het niet als je moet beginnen sleutelen aan de machine. Als het sneeuwt kan je ook zien hoe koud het ongeveer is. Tot -16°C krijg je sneeuwvlokken, hoe groter ze zijn, hoe warmer het is. Onder de -16°C krijg je fijne ijskristalletjes die naar beneden dwarrelen. Deze hebben een zilveren schijn en geven de indruk dat duizenden lichtjes naar beneden komen. Je moet ook het weerbericht niet volgen om te weten of het zal sneeuwen. Vlak voor het sneeuwt begint men hier de oude sneeuw van de banen weg te halen. Zo is er meer plaats voor de sneeuw die nog moet vallen. De meeste wegen liggen er opmerkelijk goed bij gezien de hoeveelheid sneeuwval. Al is het wegdek zelf niet altijd even vlak. Regelmatig zien we toch een ongeval, maar dit zal in de meeste gevallen waarschijnlijk te wijten zijn aan de ongeduldige rijstijl van sommigen hier.

Een lunch met brokken

Aangezien het bedrijf geen kantine heeft, moet alles zelf meegebracht worden. De door ons aangeschafte waterkoker is bij deze ons enig middel tot een warme maaltijd. Als gevolg eten we Chinese noedels. U kent ze wel, die pakjes met noedels, wat poeder en wat olie waar je enkel warm water moet bij doen. In Rusland komt alles met een twist, zo ook de noedels. Hier voegen ze er nog een soort brokken aan toe. Wanneer u de geur wilt ervaren die wij ’s middags ruiken, hoeft u slechts een pakje natte kattenbrokken open te doen. De geur verdwijnt gelukkig wanneer er water wordt aan toegevoegd, maar smakelijk is het niet.
Na het middagmaal is het terug werken in de weverij. Het is soms dweilen met de kraan open. De mensen zijn vriendelijk en doen wat we vragen, maar de chefs hebben het niet makkelijk met de nieuwe machines. Aangezien het zo koud is, krimpt alles aan de machine. Als gevolg zitten een aantal bouten zo vast dat we ze moeten kapot kloppen om ze open te krijgen. De kabels moeten voorzichtig behandeld worden, omdat de isolatie zou kunnen barsten bij het plooien. Na een lange werkdag mogen we terug het busje in naar het hotel. Weer anderhalf uur dooreengeschud worden in een busje waarvan 1mm ijs aan de binnenkant van de ruiten hangt.
Dat het hier koud is, is geweten. De temperatuur schommelt tussen de -7°C en de -26°C. Als gevolg hebben we wel mooie sneeuwlandschappen. Eens in het hotel zitten we al beter, maar er zijn nog altijd een hoop tegenvallers. Wanneer we de dag ervoor was hebben afgegeven, krijgen we die, veelal gekrompen, terug. Zo zijn mijn kousen en mijn trui al minimum 2 maten kleiner. De gemiddelde temperatuur in de kamer is zo’n 26°C. Bloedheet, zeker als je uit -15°C komt. Het eerste wat we na een werkdag doen is een lange warme douche nemen. De damp van de douche weekt het stof in de neus los zodat we eindelijk weer eens vrij kunnen ademen. Daarna gaan we ergens gaan eten, kwestie van de dag goed af te sluiten om de volgende dag aan te kunnen.

Een normale werkdag in Rusland

Ondertussen is het einde van week 3 in Rusland aangebroken. Een typische werkdag verloopt hier als volgt. Om 07u10 spreken we beneden in de bar af voor het ontbijt. Jawel, u leest het goed: In de bar. Het restaurant is namelijk pas vanaf 07u30, wat betekent dat er ook nog geen ontbijt is. Speciaal voor gasten die voor 07u30 het hotel verlaten, is er wel een continental breakfast op aanvraag voorzien. Elke dag krijgen wij dus dat continental breakfast. Dit bestaat uit 1 snede brood met 3 schellen salami, een blokje smeerkaas, een potje yoghurt, een koek en als toemaatje 2 spiegeleieren. Een waar festijn voor onze cholesterol. Om 07u20 worden we dan afgehaald met een busje dat ons eerst naar de hoofdzetel brengt en waar we tot 25 tal minuten op andere werknemers wachten in de vrieskou, om dan te vertrekken naar de fabriek . Vooraleer naar het werk te vertrekken is er één héél belangrijk iets dat moet gebeuren, namelijk het ochtendlijk toiletbezoek. Het bij ons gekende klassieke toiletpapier wordt
hier niet gebruikt. Hier gebruikt men krantenpapier, bladzijden uit boeken (bvb: de
handleiding van oude machines), stukken stof of als het moet een poot garen.
Na zo’n anderhalf uur bus komen we volledig dooreengeschud aan op de werkplaats. In de stapelplaats die we toebedeeld zijn als onze bureau, drinken we eerst en vooral een kop thee om op te warmen. Het is er binnen gemiddeld 8°C bij aankomst en ongeveer 11°C wanneer we terug huiswaarts gaan. Ik zet mij dan ook op verwarming wanneer er papierwerk gedaan moet worden. In de weverij zelf is het altijd minimum zo’n 2°C kouder. Om dit probleem op te lossen hadden de bazen beslist om de airco aan te zetten. Voor wie niet op de hoogte is, het volledige systeem is berekend op de warmte die door de machines afgegeven wordt en is niet bedoeld om de ganse ruimte op te warmen zonder draaiende machines. Zonder gaten of deuren toe te doen, werd de airco op volle toeren in werking gezet. Toch gedeeltelijk, de luchtbevochtiging werd uitgezet omdat die zou kunnen aanvriezen. Het gevolg was dat koude binnenlucht met veel koudere buitenlucht gemengd werd, ietsje verwarmd werd en zo naar binnen geblazen werd. Het gevolg was een 8°C koude, gortdroge wind die al het stof in de fabriek deed opwaaien. Resultaat: de hele fabriek heeft een weeklang keelpijn gehad. Wanneer de middag aangebroken is, is het tijd voor het middageten.

Op installatie in de textielhoofdstad van Rusland

Het werd een aangename verrassing. In de luchthaven werden we opgewacht door de Russische agent. Dit is de contactpersoon tussen de klanten in Rusland en Picanol. De man sprak zeer vlot Engels en bezorgde ons een vlotte aangename rit naar Ivanovo. Ik spreek over “we”, omdat ik tijdens deze installatie Patrick vergezel. Een ervaren Picanolmonteur die mij de kneepjes van het vak moet bijbrengen. Aangekomen in Ivanovo kregen we lekker eten en een kamer in een goed hotel. De dag erna brachten we een kort bezoek aan een andere klant waar Patrick nog materiaal had staan. Na een zeer vriendelijke ontvangst, een rondleiding in het bedrijf en een goede babbel keek ik uit naar een verder verblijf in Rusland. ’s Middags bezochten we een andere klant waar we de komende 2 maanden zouden werken. Onze hoogtechnologische nieuwe machines made in Ieper stonden er naast hun 60 jaar oude sovjetbroeders, al kon je van echte concurrentie niet spreken. Het bedrijfje ligt op een aantal uur rijden van Ivanovo, in een dorpje waar Google maps nog nooit van gehoord heeft. Voor de tweede maal in twee weken tijd was ik dus off-grid. De volgende dag werden we afgehaald door het fabrieksbusje om samen met andere werknemers naar het werk gevoerd te worden. De mensen bleken vriendelijk en behulpzaam, iedereen wou zo snel mogelijk de nieuwe machines zien draaien. Zo begonnen mijn werkzaamheden in Rusland. De week erna werden we uitgenodigd om bij de andere werknemers te eten vanwege een verjaardag. Er stonden een hele hoop borden met pasta, verschillende aardappelbereidingen, stukken worst en salami en visgerechten op tafel. Iedereen kreeg een vork of een lepel en moest zich maar rechtstreeks uit de pot bedienen. De gevreesde gevolgen voor mijn ingewanden bleven uit. Zo wordt nog maar eens bewezen dat een mens zich behoorlijk snel aan een situatie kan aanpassen. Op de foto zie je Patrick (links) en Jack. De laatste is een Italiaan die de airconditioning en het stofafzuigsysteem in werking kwam zetten. Hij is sinds woendag vertrokken naar zijn volgende opdracht.

Off-grid

De voorbije 3 weken ben ik slechts 4 dagen in België geweest. De rest van de tijd heb ik in het buitenland doorgebracht. Telkens in kleinere plaatsen. Mijn eerste 3 dagen buitenland waren in Frankrijk. Daar bracht ik een bezoek aan dochterfirma Burcklé van de Picanol Group om kennis te maken met het productieproces. De bedoeling is dat ik later dit jaar voor enkele maanden daarheen ga om een aantal zaken daar te optimaliseren. De firma is gevestigd in een klein dorpje in de Vogezen waar het gsm-netwerk zijn intrede nog moet doen. Gelukkig zat ik er niet alleen, een tweetal andere Picanolmedewerkers hielden mij gezelschap. Ik werd er goed ontvangen, kreeg tekst en uitleg over het bedrijf en heb mij ondertussen een beeld gevormd van wat mij binnen een aantal maanden te wachten staat. Vol goede moed keerde ik terug naar België om 3 dagen later te vertrekken naar Rusland. Ik was door de monteurs al goed ingelicht over wat mij te wachten stond. Lees adviezen die in eerste instantie betrekking hadden op mogelijke fysieke (on)gemakken, verkeer, hotels, eten enz. Met ietwat gekleurde verwachtingen vertrok ik voor de 2 maand durende trip.

Stevige Start

De eerste werkweek van 2011 is ondertussen al voorbij. Het is een zeer boeiende, goed gevulde week geweest, want traditioneel is de eerste week van het nieuwe jaar de week van het “technical seminar”. Al spreken de meesten hier wel van de monteursdagen. Het is de week waarin alle monteurs die vanuit Ieper de wereld in gestuurd worden naar België komen voor een week bijscholing, teambuilding en uitwisseling van kennis en ervaringen. Ik werd ingedeeld in de groep van de luchtmonteurs. Een hele week lang kreeg ik uitleg over new releases, starting marks, software, reporting, probleemoplossing enz. In het goedgevulde programma werd regelmatig een pauze voorzien waarin zowel liquide als vaste reserves konden aangevuld worden. Die pauzes waren een ideaal moment om te luisteren naar de avonturen die de monteurs over de hele wereld meemaken. Als snel werd duidelijk dat je als monteur moet beschikken over een goede dosis gezond verstand, stalen zenuwen, technische creativiteit en in sommige gevallen roestvrij stalen ingewanden. Omdat de boog niet altijd gespannen kan staan, werd er op dinsdagavond een djembé-avond met avondmaal georganiseerd. Al werd deze tot op het laatste moment vermomd als “social activity”. De sfeer en de groepsinzet waren uitstekend, maar het ontbrak ons een beetje aan zangkwaliteiten om een hit te scoren met onze versie van Guantanamera. Op donderdagavond was er een “official dinner”. Het verschil met dinsdag was dat deze keer gedelegeerd bestuurder Luc Tack aanwezig was om de monteurs toe te spreken. Het was zijn tweede speech van de avond, want een paar uur daarvoor was er de officiële nieuwjaarsreceptie voor alle medewerkers van de Picanol Group. Ondertussen is beslist dat ik op maandag 17/01 vertrek naar Ivanovo, Rusland. Deze week staat een minitripje naar Frankrijk gepland om kennis te maken met het productieproces van een dochterfirma daar. Meer daarover in mijn volgende berichten.