Pajèklé damoĭ! (we zijn naar huis!)

Het einde van mijn verblijf in Rusland is aangebroken. Deze avond is mijn voorlopig laatste avond in Rusland. Het is vandaag ook St Patricks day en aangezien het morgen de verjaardag is van Patrick, of Mr. Patrick zoals hij hier gekend is, staat er een klein feestje gepland. Een groot deel van de mensen die ik hier heb leren kennen zullen aanwezig zijn om mij uit te zwaaien. Ook bij de klant hebben ze vandaag een afscheidsmaal bereid. Ik ben de voorbije maanden aangenaam verrast geweest van de werknemers hier. De meerderheid is zeer vriendelijk, behulpzaam en goedlachs. Ik versta 90% van de tijd niet wat ze zeggen, maar de belangrijkste zaken krijgen we wel aan elkaar uitgelegd.
Vorige weekend zijn we naar Suzdal geweest. Een soort van traditioneel stadje waar een hoop museums zijn over de Russische geschiedenis en cultuur. 1 ervan is het museum voor houtarchitectuur. Daar zijn een hoop houten gebouwen te zien, die zonder ook maar 1 nagel in elkaar gestoken zijn.
Aangezien het werk niet volledig af is, zal Patrick hier nog een weekje blijven. Ik keer dus morgen op mijn eentje terug naar België.
Het was een boeiende, leerrijke ervaring waarvan vooral de laatste weken snel voorbij zijn gegaan. Wat niet wil zeggen dat ik het erg vind om naar huis te gaan. Integendeel, het is mooi geweest maar het is tijd om terug te keren. Ik heb wat tijd in te halen met familie en vrienden, maar vooral met mijn vriendin.
Ondertussen is het weer hier wel al wat verbeterd. De temperatuur schommelt nu tussen -7°C en 5°C. Zeker de helft van de sneeuw is op enkele dagen tijd verdwenen. Ik kreeg dan ook al meerdere malen de opmerking dat ik vertrek wanneer het mooi weer eraan komt.
Tot zover mijn belevenissen in Rusland. De mooiste herinneringen zijn echter diegene die je niet op foto of in woorden kan vastleggen. Voor diegenen die de schoonheid van het monteursbestaan willen meemaken, zit er niets anders op dan het zelf te doen. Al moet je er natuurlijk de nadelen bijnemen.