Chinglish

Ondertussen ben ik enkele weken in China. In tegenstelling tot mijn bezoek aan India ben ik hier constant begeleid. Dat is nodig omdat het merendeel van de Chinezen geen of bitter weinig Engels kent. Simpele zaken zoals eten bestellen of uitchecken in het hotel wordt dan algauw een heuse belevenis. In de hotels waar ik verblijf heb je meestal wel een Engelse vertaling van de menukaart, maar vaak zijn die in Chinglish. Een mengeling van Chinees en Engels die in het beste geval grappig, maar soms verschrikkelijk onduidelijk is. Zo kan er perfect “green and red vegetable with meat” op het menu staan. Gelukkig ben ik dus steeds begeleid door een Chinese monteur die goed weet wat de meeste westerlingen graag eten. Ik heb dan ook nog niet te klagen gehad over het eten. Ik heb steeds lekker gegeten. In China bestel je eten voor iedereen aan tafel. Alle schotels worden op de tafel geplaatst en je eet van wat jou lekker lijkt. Bijgevolg komt er vaak te veel op tafel. Op zich niet zo’n probleem, maar het is ondertussen al een paar keer gebeurd dat wanneer ik genoeg heb en stop met eten, men denkt dat ik het gewoon opgeef van met mijn stokjes te werken. Als oplossing worden dan stukjes op mijn bord gelegd zodat het voor mij makkelijker is. Noem het gerust een soort van voederen. Vaak heb ik aan het einde van de maaltijd dan ook te veel gegeten.